نبودن حجت

اجمالا همین است. < لساخت الارض باهلها > یعنی خودِ زمین این ها را در بر می‌گرفت و یعنی خود عامل مهد بودن و نگه دارنده بودن زمین نیز به حجت است.

هر خاصیتی که در این زمین است فیضی است از سمت خدا. مثل بارانی که می بارد و…
وقتی علی بن موسی الرضا علیه السلام نماز باران را می خواند و ابرها کم کم می آیند، می‌فرماید که این ابر شما نیست. برای شهر شما نیست. یکی از ابرها را نشان می دهد و می فرماید که این به شهر شما وارد می شود. ابر آمد و فشرده شد و بارید و آنها را متنعّم به باران کرد.

یعنی اگر او باشد برکت و نعمت می رسد و اگر او نباشد برکت و نعمت هم نیست و خود همین زمین اهلش را فرو می برد.