گزیده سخنرانی حجت الاسلام و المسلمین علوی در جلسه شرح احادیث کتاب مواعظ العددیه
بخش دوم حدیث شماره ۳۹۷۵ _ خصائص مومنین
باذِلَ المالِ
بخشنده مال است
بذل مال نتیجه ایمان به آخرت است، کسی که بداند اگر بذری بکارد چند برابر برداشت می‌کند، بیشتر می‌کارد. مال تحفه اهل دنیاست و رضای خدا تحفه اهل آخرت است، اگر کسی مالش را داد که رضای خدا را کسب کند، اهل آخرت است .
مَفتوحَ البابِ لِلإِحسانِ
درهاى احسان او باز است
کسی که بداند رضای خدا در رضای خلق است دائما احسان می‌کند، مومنان را شاد می‌کند و گره از کار دیگران باز می‌کند.
لَطیفَ اللِّسانِ
زبان لطیف دارد
خشونت یا به‌خاطر بی قراری است، یا به‌علت استکبار و یا به‌خاطر مستی عصبانیت است. ولی مومن چون ایمان به خدا و آخرت دارد از این موارد به دور است و زبانش زبان لطیفی است.
کَثیرَ التَّبَسُّمِ
خوش رو است.
مومن خوش‌برخورد است، راه ارتباط با مردم را بازمی‌کند.
دائِمَ الحُزنِ
همیشه (در قلب خود) محزون است
حزن مومن از جهات مختلفی می‌تواند باشد، حزن آخرت، غصه از دست رفتن فرصت‌ها و یا نگران عاقبت بودن.
کَثیرَ التَّفَکُّرِ
زیاد فکر مى کند
فکر یعنی اینکه به خودت فکر کنی، اینکه چه چیزی را با خودت به آن دنیا می‌بری.
قَلیلَ النَّومِ
کم می‌خوابد
بعضی گفته‌اند منظور این است که در هنگام نماز صبح و بین‌الطلوعین نمی‌خوابد و بعضی هم گفته‌اند به معنای هوشیاری و دوری از غفلت است، یعنی کسی که هدف مهمی را در پیش دارد و می‌داند که باید به سفرابدی برود.
قَلیلَ الضِّحکِ
کمتر مى خندد
یعنی دوری از خنده غفلت و تمسخر دیگران.
