گزیده سخنرانی حجت الاسلام و المسلمین علوی در جلسه شرح احادیث کتاب مواعظ العددیه
بخش رساله حقوق امام سجاد (ع)
حق مشورت کننده این است که اگر نظرى دارى، اظهار کنى. و اگر نمى دانى، او را به کسى که آگاهى دارد راهنمایى کنی.
حق کسى که با او مشورت مى کنى این است که در مواردى که نظر او با تو موافق نیست، او را متهم نکنی. و اگر با تو موافق است، خدا را سپاس گذار باشی.
مشورت آثار و برکات زیادی برای جامعه دینی دارد. با مشورت گرفتن، انسان در بسیاری از خیرات شریک می‌شود و همچنین از بسیاری از آسیب‌ها دور می‌شود.
برای ایجاد یک جامعه سالم، علاوه بر رأس حکومت، بدنه جامعه هم باید سالم باشد. یکی از اموری که باید در بدنه جامعه جریان داشته باشد، سنت مشورت دادن و مشورت گرفتن است.
با مشورت دادن می‌توان خستگی‌ها، ناامیدی‌ها و تنبلی‌ها را برطرف کرد. مشورت دادن خیلی‌ها را نجات داده و خیلی‌ها هم به علت نداشتن مشاور خوب هلاک شده‌اند.
وقتی از کسی مشورت می‌گیری باید به او اعتماد کنی و گمان بد به او نداشته باشی.
حق نصیحت خواه این است که با مهربانى و ملاطفت او را نصیحت کنى.
حق نصیحت کننده این است که در برابر او فروتن باشی. و با دقت به او گوش فرا دهی. و اگر درست مى گوید، سپاس خداى را بجا آوری. و اگر نادرست مى گوید، با او مهربان باشی. و او را متهم نکنی. و اگر دانستى که اشتباه مى کند، از او مؤاخذه نکنی. مگر اینکه مستحق سرزنش باشد. که در این صورت در هیچ حال او اعتبارى ندارد. و نیرویى جز خدا نیست.
تفاوت مشورت و نصیحت را بعضی این‌طور گفته‌اند: نصیحت بیش‌تر جنبه عاطفی و محبتی دارد و مشورت بیش‌تر جنبه عقلی.
نصیحت نوعی ارتباط روحی بین نصیحت‌کننده و نصیحت‌شونده است.
باران رحمت نصیحت نگرانی‌ها را از بین می‌برد و حرکت می‌آفریند.
دربرابر ناصح نباید منیت داشت و باید با دل به او گوش سپرد.
اگر برایت روشن بود که نصیحتش اشتباه است به آن اعتنا نکن.
