مهدویت -قسمت اول
ارتباط صحیح با هر چیز معلول شناخت و معرفت به معنای فهمیدن و درک کردناست. بزرگترین حرکت، حرکت علمی است و بزرگترین ظلم، ممنوعیت انسان از آگاهیاست. امام زمان (عج) به معنای امامت خاصه و عامه شناخته نشده است. اگر «أَفْضَلُ أَعْمَالِ أُمَّتِی اِنْتِظَارُ اَلْفَرَجِ» را بفهمیم؛ به راحتی از این مساله عبور نمی کنیم.
عصر غیبت مثل عصر جوانی یا مثل دنیا می ماند. لذا کسی که قبل از ظهور ایمان بیاورد با کسی که بعد از ظهور ایمان بیاورد، قابل مقایسه نیست. بودن در عصر غیبت، یک توفیق است.
نصرت و یاری امام زمان (عج) از اموری است که از اول تاریخ اسلام آرزو داشتند. فرصت های طلایی است که ما قدر نمی‌دانیم. کفالت ایتام آل محمد(ص) به این است که برای جوانی که نمی داند، علی (ع) و فاطمه (س) را معرفی کنی و بگویی از این طایفه یک نفر بیشتر نمانده و او غایب است چون از طرف خدا مأمور است جانش را از دست منافقین حفظ کند.
شیطان میگوید من کنار جاده صراط مستقیم خیمه میزنم نمیگذارم کسی موفقشود! همه نمی توانند برای امام زمان (عج) خرج کنند و بنویسند و کار کنند و نفس بزنند.
اگر کسی چهل شبانه روز صبح و شب با حضور قلب به حضرت حجت (عج) سلام کند، ابواب توفیق برایش باز می شود و شروع سلوک معنویش است؛ اما افسوس که غفلت وشیطان، (راهزن) هست.صحبت ایمان به امام زمان (عج) است.
