یکی از مهم‌ترین خصوصیات انسانهای بزرگ، پند و درس گرفتن است. مومن نیز عاقل و پندگیر است.
«بَشِّرْ عِبَادِ الَّذِینَ یسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَیتَّبِعُونَ أَحْسَنَه»(سوره زمر، آیه ۱۷)
بشارت ده به آن بندگان که من به سخن گوش فرا می‌دهند و از بهترین آن پیروی می‌کنند.
بندگان ویژه خدا کسانی هستند که از در و دیوار پند می‌گیرند؛ و بالعکس اگر نگاه توحیدی در کسی نباشد، اصلا متوجه اطراف خود نیستند و اگر هم فرد موفقی را ببینند، تفسیر به جبر و برتری ذاتی کرده و از او درس نمی‌گیرند.
«لَقَدْ كَانَ لَكُمْ فِي رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ لِمَنْ كَانَ يَرْجُوا اللَّهَ»(سوره احزاب، آیه ۲۱)
یقیناً برای شما در (روش و رفتار) پیامبر خدا(ص)، الگوی نیکویی است برای کسی که همواره به خدا امید دارد.
از وجود رحمت للعالمین که هدایت گر مردم است، کسانی بهره خواهند برد که نگاهشان به اطراف خود، نگاه پندگیری باشد. این افراد می‌فهمند که عمل و رفتار امروزشان، فردای آن‌ها را می‌سازد، لذا رفتار و نتیجه عملکرد دیگران را می‌بینند و این باعث عبرت گرفتن آنان می‌شود.
افراد زیادی سیره امام حسین(ع) را می‌بینند، اما حسینی نمی‌شوند، چون بنای عبرت گرفتن و تغییر دادن خود را ندارند. کشتی حسینی در حال رفتن است و به اندازه همه بشریت ظرفیت دارد؛ ولی برای استفاده از این کشتی نجات، باید از سیره ایشان درس گرفت.
انسان تا ثانیه ثانیه رفتار خود را در بین جهنم و بهشت نبیند، درست رفتار نمی‌کند. انسان باید بفهمد که هرچه گرفتاری برایش پیش می‌آید، از جانب خود اوست. انسان باید به امام حسین(ع) اقتدا کند و خود را در مسیر حضرت خرج کند.
