حقیقت سجده، خضوع و بندگی است. سجده حقیقت و نهایت قرب بنده به خداست. اگر سجده درست باشد، هیچ عاملی نمی‌تواند انسان را از خدا دور کند. در کتاب مصباح الشریعه روایتی از امام صادق(ع) نقل شده است که می‌فرمایند «ما خَسِرَ وَ اللّه مَن اَتى بِحَقيقَةِ السُّجودِ» هر کس بتواند در عمر خود سجده‌ای انجام دهد که حقیقت سجود را در آن به جا آورده باشد، به خدا سوگند از دایره خسارت خارج شده است.

هیئت سجود:

 در حالت سجده دیگر انسان هیچ چیزی را نمی‌بیند، عرفا معتقدند که این حالت کنایه از این است که انسان در حال سجود نباید هیچ خطوری داشته باشد و فقط متوجه عجز و ذلت خود باشد. *حقیقت سجود شکستن است و تا کسی شکسته نشود، سجده‌اش حقیقی نیست.*

طولانی کردن

سجده یکی از اسباب تحصیل حب الهی است، اگر می‌خواهید محبت خدا در دلت شما ایجاد شود، سجده‌هایتان را درست و طولانی کنید. کم‌کم لذت مناجات و انس با پروردگار را در درون خود احساس می‌کنید.

غفلت در سجده

زرگترین گناه، گناه در مقام عبودیت است. امام صادق(ع) می‌فرمایند: «لا بَعُدَ عَنِ اللّه اَبَدا مَن اَحسَنَ تَقَرُّبَهُ فِى السُّجودِ وَ لا قَرُبَ اِلَيهِ اَبَدا مَن اَساءَ اَدَبَهُ وَضَيَّعَ حُرمَتَهُ وَيَتَعَلَّقُ قَلبُهُ بِسِواهُ» كسى كه در سجده، به خوبى به خداوند نزديك شد، هرگز از خداوند دور نيست و آن كه به خداوند متعال بى‌ادبى كرد و حرمتش را زير پا گذاشت، و به غير او دل بست، هرگز به او نزديك نشد.