ترسم نرسی به کعبه ای اعرابی     این ره که تو می روی به ترکستان است

  اگر به آب ریاضت برآوری غسلی… مشقت… درد وقتی به عمق وجود می رسد شدید تر می شود. انسان وقتی می خواهد عمق وجودش را عوض کند، وجود شدیدا مقاومت می کند. حرف مفت زدن حرفی است. دست ما به حرکاتی عادت کرده است. دست چپ ما به این حرکات عادت نکرده است. اگر بخواهیم این کار ها را با این دست بکنیم، باید چقدر باید زحمت بکشیم؟ خیلی باید زحمت بکشیم. در حالی که ذاتا بین دست چپ و راست ما وجود ندارد. فرق آن فرق عادتی است. من می خواهم عادت هایی که این دست نکرده است را به آن تحمیل کنم چقدر باید زحمت بکشم؟ زیاد باید زحمت بکشم. کسی که می خواهد گرایش های ذاتش را عوض کند خیلی باید کار کند. تمام راهی که با به طرفی رفتیم، همه را باید برگردیم. تغییر ذات کار می خواهد. من چهار تا کار سطحی کنم آن هم موقت و مقطعی. یک پا ترک خورده است و شکسته است. برای اینکه جوش نخورد گچ می گیرند. می گوید که تکانش نده و برنامه غذایی ات را درست کن و به خودت فشار نیاور. تمام شرایط را درست کن که این استخوان جوش بخورد.

نمی خواهم بگویم که شدنی نیست ولی برخی وقت ها ما یک امر را به اندازه ای که انرژی می برد و کار می برد از اساس تصور نکردیم. حرف مفت می زنیم. می گوییم که این ساختمان را بخریم. حساب کردی که چقدر قدرت خرید داری؟ می دانی چقدر صفر دارد؟ تغییرات در وجود و ذات، این کار می برد.  اگر ز آب ریاضت برآوری غسلی… همه کدورت دل صفا توانی کرد. خیلی شعر قشنگی است از سعدی. از شعر های مواعظ قدیم اخلاق است که می خواندند.  می رود تا این جا که « لیک این عمل رهروان چالاک است… . تو نازنین جهانی، تو نازپروده و تویی که یک مقدار سختی می شود آب و غذایت و آب و هوایت عوض می شود تحمل نداری و یک مقدار فشار را نمی توانی تحمل کنی، باز تمام تلاشت در جهت فراهم کردن آسایش های بیشتر است، تو که آسایش را یک کمال می دانی و راحتی را را روح و روحانیت ربط می دهی، اگر ز آب ریاضت برآوری غسلی همه کدورت دل صفا توانی کرد. همه چیز درست می شود.   لیک این عمل رهروان چالاک است تو نازنین جهانی کجا توانی کرد؟ کار تو نیست. نا امید نمی کنیم ولی واقعیت این است که انسان به بها {نتیجه می بیند}هر چیز را که جا به جا می کنی باید به اندازه اش انرژی بگذاری. پنجاه کیلو بار با پنجاه نیوتون انرژی باید یک متر جابه جا شود. اینقدر نیرو را می خواهد. اگر کم تر از این خرجش کنی تکان نمی خورد. این اصلش هست. ولی تغییر محیط، محیطی که متناسب با روحیات من روحیات عوض شود. یک آدمی هستم که لکنت زبان دارم. اگر شغلم را اخبار گو کنم لکنت زبان که درمان می شود هیچ زبان خیلی خوب می شود. به گونه ای که برخی گفتند که هیچ درد روحی نیست که درمان نداشته باشد. شغل های ما در رفتار های ما و قدرت های عملی ما در تعامل ما بسیار تاثیر گذار است. تاثیرش را می گذارد ما را عوض می کند. نگاه های ما و حب های ما و گرایش های ما اثر بعضی از محیط ها است. می گوید چه ماشینی و چه سفری. همنشین های ما با حرفشان دنیا را در دید ما تغییر می دهند. زندگی ما را تصرف می کنند. لذا گفتند خوب کسی است که با خوب ها باشد. اصلا خوبی چیزی جز با خوب ها بودن نیست. با خوب ها نشستن، خوب می شود.

بحث محیط است و یک مقدار رشد علمی است و یک مقدار مجاهده با نفس است. عمده اش این ها است.