دوستی امر باطنی و یکی از عوامل صفای باطن است. یکی از عواملی که باعث می‌شود ما در دوستی موفق نشویم، این است که ما حقیقت دوستی و آداب آن را رعایت نمی‌کنیم.

رفیق اگر در قلب جا گرفت، آسیب‌های تنهایی را از بین می‌برد. باید رفیق خود را دوست داشته باشید. دوستی در صفای دل تولد پیدا می‌کند. باید در دل شما نسبت به او کدورت نباشد و از کسی که دل شما با او صاف نیست، توقع دوستی نداشته باشید. اول دل خود را با او صاف کنید.

عوامل ایجاد محبت در قلب:

خالی بودن دل از غیر
دل شما نباید به جای دیگر مشغول باشد. نباید سرگرم اموری باشید که دل مشغولی می‌آورد.

التفات به نیکی‌ها
باید دل و نگاه شما به افراد، درست باشد. باید کاری کنید که زیبایی‌های فرد را ببینید، اگر بدی دیدید، خودتان را مقایسه کنید. انسان اگر ضعف‌های خودش را دید، توقعش از دیگران کم می‌شود. کسانی که مشغول به خودشان و ملتفت به عیوب خودشان هستند، در دوستی موفق می‌شوند.

گذشت:
گذشت محصول نگاه مثبت است. دوستی نیازمند جوان مردی و گذشت است، اگر این‌ها را نداشتید، دوستی بالا نمی‌رود. لذا توقع در دوستی مخرب است. هرچه سخت‌گیری شما نسبت به دوستتان بیشتر شود، نسبت به خودتان آسان‌تر می‌گیرید.