رکوع و سجود، حقیقت واحده و یکسانی دارند. رکوع، خضوع و تذلل است و سجود اوج خضوع است. رکوع سجود اصغر است و سجود رکوع اکبر است.
طولانی کردن رکوع و سجود
یکی از آداب رکوع و سجود، طولانی کردن آنهاست که مفهومی جدا از طمأنینه است. مستحب است که رکوع و سجود طولانی شود خصوصاً سجده. صفت برجسته اصحاب ائمه(ع) طولانی بودن سجده بوده است. اولین علامت آرزومندان لقاء پرودگار این است که سجود و رکوعشان متفاوت از بقیه میشود.
طمأنینه
همه ادب صلاة در طمأنینه و ترک عجله است، اصلا اگر راهی برای التفات به خدا در نماز باشد، همین طمأنینه است. مهمترین آفت رکوع و سجود عجله است، تا جایی که به صحت نماز اشکال وارد میکند.
امام علی علیه السّلام فرمودند:«لايقرب من الله سبحانه الا كثرة السجود و الركوع»
چيزى جز كثرت سجود و ركوع، شخص را به تقرب خداوند سبحان نمیرساند.
اگر حقیقت ارتباط با خدا در کسی شکل گرفت، رکوع و سجودش طولانی میشود. معراج مومن صلاة است، اگر میخواهی بالا بروی و عروج کنی، راه آن نماز است. اصل نماز هم رکوع و سجود است.