ارزشمندی هر چیز تابع معرفت به آن چیز است. یکی از دغدغه های انبیاء این بوده که به ما بفهمانند بعضی چیزها که شما به این سادگی از کنار آن عبور می کنید، حقیقتی درش است! دنیا أظلم العوالم است، حقیقت اشیاء معلوم نمی شود و اگر به بیابان ذوالقرنین تشبیه شده است به همین خاطر است.

ما باید پیرامونمان را بشناسیم. حقوقی از آن ها گردن ما است که باید آن ها را به جا آوریم و در روز حساب بازخواست می شویم. خیلی از گرفتاری های امروز ما به خاطر حقوقی است که از دیگران گردن ما بوده و ما اصلا به آن ها اعتنایی نکردیم. در روایت است «مَنْ سَمِعَ رَجُلًا يُنَادِي يَا لَلْمُسْلِمِينَ فَلَمْ يُجِبْهُ فَلَيْسَ بِمُسْلِمٍ». حقی پایمال شده است، به مظلومی ظلم شده و تو می‌توانستی یاریش کنی، چرا نکردی؟

حضرت زهرا (س) چه مقامی داشته اند که درباره ایشان فرموده اند: «علی معرفتها دارت القرون الاولی». کسانی که بی بی را شناختند، به درجات رسیدند. «معرفتها» یعنی «محبتها»، یعنی «تادیه حقها». کسانی که بی بی را شناختند برای ایشان کار کردند و به درجات رسیدند. البته این بدین معنا نیست که قرآن و اهل بیت (ع) به ما نیازی دارند! در حقیقت ما به آن ها نیاز داریم. عبارت «ان تنصروالله …» حقیقتش این نیست که خدا به یاری شما نیازی دارد! حقیقتش «ینصرکم» است، حقیقتش کمک به شما است.

معرفت فاطمه (س) یعنی ایشان را بشناسی؛ نماز فاطمه (س) چگونه بود؟ برخورد او با نامحرم چگونه بود؟ فاطمه (ُس) کاری کرد که مائده آسمانی را از آسمانها به زمین کشید. مصحف فاطمه (س) که بنا بر روایات، حوادث آینده تا به قیامت در آن ذکر شده، نوشته هایی بود که بر فاطمه (ُس) نازل می شد و کاتب آن علی (ع) بود. فاطمه (س) چنین مقامی دارد.

این بانو در طول عمر کوتاهش برای ما هزینه داد تا اسم علی (ع) بماند و ما شیعه شویم؛ برای این که حقیقت گم نشود؛ برای این که من و تو گمراه نشویم. ما چه کاری در قبال ایشان کردیم؟