عمل لازمه ترقی و سعادت انسان است و نقش غیر قابل انکاری در سعادت انسان دارد. انسان ظرفیتها و استعدادهایی دارد که با دنبال کردن، پیگیری و تربیت به کمال میرسد.
امروزه قرائتهای نفسانی و شیطانی در افراد و جامعه شکل گرفته است که عمل را عامل موفقیت نمیدانند. بلکه اعتقادات قلبی و جوانحی را مهمتر میدانند. دلخوشی به این اعتقادات قلبی صرف غلط است و نباید دست از عمل کشید.
معنای آیه «إِنَّ اللّهَ لاَ يُغَيِّرُ مَا بِقَوْمٍ حَتَّى يُغَيِّرُواْ مَا بِأَنْفُسِهِمْ» این است که تا رفتار و عمل خود را درست نکنید، به پیروزی دست نخواهید یافت. آن چه که در ارزشمندی حب و ولایت گفته میشود، نه تنها منافاتی با عمل ندارد، بلکه بعضی گفتهاند معنای ولایت، ایمان توأم با عمل است.
عمل لازمه ایمان است؛ نه به عنوان یک مولفه در کنار ایمان، بلکه علامت صدق ایمان است. مگر میشود انسان یقین داشته باشد که عملش ده برابر است و آن را ترک کند! شاهد صدق ایمان به قیامت، عمل برای قیامت است.