فاتحه‌ و آغاز کننده سوره فاتحة الکتاب ذکر “الحمدلله رب العالین” است. قرآن وحی به پیامبر است و حمد القا به نفس پیامبر (ص) در هنگام ملاقات با خدا (معراج) است

با حمد الهی باب شفاعت و توفیق عظیمی باز می‌شود. اگر می‌خواهید کارهایتان درست شود، در همه حال، در خوشحالی و ناراحتی خدا را حمد کنید. اگر کسی موفق باشد حتی در سختی‌ها مکرر خدا را حمد کند، برای او مفتاح است.

به راحتی هم نمی‌توان توفیق حمد دائمی خدا را به دست آورد. الفاظ لحن دارند، بعضی اوقات حتی شاید “الحمدلله” بر زبانت بیاید، اما لحنت کاملا با نارضایتی همراه است.

ذکر حمد باید مکرر گفته شود تا جوهره این ذکر در وجود انسان حقیقت پیدا کند. معرفت در همین لحن و لهجه خود را نشان می‌دهد، و الا الفاظ را همه می‌توانند اذکار را به زبان بیاورند. حقیقت حمد در این لهجه‌ها مشخص می شود.

خداوند شروع کار هستی را در کتاب تکوین و تشریع با حمد آغاز کرد و این بدین معنا است که جز خیر چیزی نخواهد بود. اگر کسی فهمید خداوند ارحم الراحمین است، ذکر شب و روزش “الحمد لله رب العالمین” خواهد شد. این که ما شکوه به زبان می آوریم به خاطر این است که ملتفت به ارحم الراحمین بودن خدا نیستیم.

در حدیثی آمده است که اگر کسی در روز صد بار حمد بگوید، ارزشش نزد خدا بیشتر از این است که صد اسب را با بارشان صدقه بدهد. در حدیث دیگری آمده اگر بنده‌ای اراده کند که غذا بخورد و بگوید بسم الله و الحمدلله رب العالمین، رحمت خدا او را خواهد گرفت.

خداوند هر نعمتی به انسان بدهد و او الحمدلله بگوید، همین ذکر الحمدلله نعمتی است بالاتر از آن نعمت. و إن شکرتم لأزیدنکم. خدا هیچ نعمتی به بنده‌ای نداده است که از حمد بنده بعد از آن نعمت عظیم‌تر باشد.

البته باید توجه داشت آن عملی ارزشمند است که با حضور قلب صورت بگیرد. پشتوانه معرفتی عمل است که ارزش آن را بالا می‌برد. خصوصا به جوانان توصیه می کنم که بیشتر از آن که به دنبال نسک و اذکار طویله باشید، همین اذکار کوتاه را با کیفیت و توجه به معانی آن بگویید.