قال الصادق (ع) : «اَلدُّنْيَا بِمَنْزِلَةِ صُورَةٍ رَأْسُهَا اَلْكِبْرُ وَ عَيْنُهَا اَلْحِرْصُ وَ أُذُنُهَا اَلطَّمَعُ وَ لِسَانُهَا اَلرِّيَاءُ وَ يَدُهَا اَلشَّهْوَةُ وَ رِجْلُهَا اَلْعُجْبُ و …»

امام صادق عليه السّلام مى‌فرمايند: دنيا مانند صورتى است كه سر او كبر، و چشم او حرص، و گوش او طمع، و زبان او ريا، و دست او شهوت و پاى او عجب است و …

میزان دین داری انسان ها در مواجهه با دنیا معلوم می‌شود، چرا که دین و دنیا با هم تعارض دارند. اکثر انسان ها وقتی به دنیا می رسند، خصایص ایمانی، انصاف و برادری شان ضعیف می شود. دنیا سکر و مستی می آورد. تلاش در جهت کسب دنیا به آن اندازه واجب است که آبرویت حفظ شود و دستت جلوی کسی دراز نشود. کسب دنیا اگر برای آخرت و صله رحم باشد، ثروت اندوزی که جنبه کار خیر و تعاونی داشته باشد، عارضه های آن کمتر می شود و دنیای بلاغ و ممدوحه است.

دنیاطلبی در روایات بسیار مذمت شده است، چرا که ریشه در درون انسان دارد. تا منیت و هوای نفس هست، گوش ها و چشم ها بسته خواهد بود و آن چه را که دوست دارد می خواهد و می شنود. در اکثر روایات باب دنیا، به جای گفتن راه حل برای رهایی از دنیا طلبی، گفته شده است که ریشه آن را بسوزانید. «أكثِروا مِن ذِكرِ هادِمِ اللَّذّاتِ». راه تعامل با دنیا یاد آخرت و انس با قبرستان است.

از مهم ترین عواملی که باعث می شود انسان غرق در دنیا و خواسته هایش نشود، یکی انس با انسان هایی است که اهل آخرت هستند و دنیا را هیچ چیز نمی بینند. دوم خود سازی کامل است. دنیا با نفس انسان عجین می شود و نفس هم انسان را فریب می دهد. اگر انسان علاقه مند به دنیا شد، مدام کارهایش را توجیه می کند.

ما را در فضای مجازی دنبال کنید
کلیه حقوق مادی و معنوی این سایت برای موسسه لسان صدق محفوظ است