یکی از تکالیف اجتماعی ما مسئله اخوت ایمانی است. برخی از احکام به دلیل ارتباطی که با اخوت دارند حرام یا واجب شدند؛ از باب اخوت است که غیب حرام شد و انصاف واجب. اخوت یکی واجب اخلاقی است. پیامبر (ص) افراد را دو به دو با هم برادر کردند. در بستر برادری است که محبت و انصاف و ایثار شکل می گیرد.

در روایات آخر الزمان آمده که یکی از اموری که مقدمات ظهور را فراهم می کند، این است که مردم نسبت به یکدیگر انصاف را رعایت کنند، با هم به خوبی رفتار کنند و اخلاق انسانی یاد بگیرند. اخوت بستر مناسبی برای این امر است. پایه تحقق حکومت دینی برادری است.

اخوت دو ثمره مهم دارد، ثمره اول شکسته شدن حجاب نفس است. حجابی درون انسان وجود دارد به نام منیت که بزرگترین مانع انسان برای رسیدن به کمالات است. اگر این حجاب از یک جا ترک بردارد تمام است. انسان اگر با یک نفر «من» نداشته باشد، تمام است. فرد اگر یک جا آدم باشد، کمالات کم کم شکوفا می شود و آدمیت پیدا می شود. (من أحیا نفسا واحده فکانما أحیا الناس جمیعا). هزار باب از این باب باز می شود. برای همین است که گفتند از محبت خارها گل می شوند. در بهار اخوت انسان های بخیل سخاوتمند می شوند. آلودگی ها برای زمستان بی برادری است.

دومین ثمره اخوت پوشاندن عیوب است. یک ستر ظاهری داریم و یک ستر حقیقی. برادری باعث می شود عیوب انسان درمان شود. نگاه کردن، حرف زدن، برخورد کردن فرد تغییر می کند! نقاط کوری که از آنها ضربه می خورد برطرف می شود.

این ها آثار برادری در راه خدا است و تا جایی پیش می رود که ارتباط معنوی و روحی بین برادران برقرار می شود. یعنی این که اگر برادرش دردش بیاید، درد برادرش به او منتقل می شود. و در طول تاریخ کسانی بوده اند که با ولی زمانشان چنین رابطه ای پیدا کردند. اویس قرنی با پیغمبر (ص) این گونه بود. پیغمبر (ص) را ندید ولی عامه و خاصه نامش را جزو صحابه ذکر کرده اند.

ما را در فضای مجازی دنبال کنید
کلیه حقوق مادی و معنوی این سایت برای موسسه لسان صدق محفوظ است