«رُوِيَ: أَنَّ مِنْ كَمَالِ إِيمَانِ اَلْعَبْدِ أَنْ يَكُونَ فِيهِ تِسْعُ خِلاَلٍ»
از نشانه‌های کمال ایمان بنده است که نُه نشانه در او باشد.
انسان با نور ایمان خوبی‌ها و بدی‌ها را تشخیص می‌دهد. نور ایمان اگر تربیت شود، به کمال خود می‌رسد. عملی اجر دارد که برخاسته از ایمان باشد.
«لاَ يُدْخِلُهُ اَلرِّضَا فِي بَاطِلٍ»
خرسندی و خوشی او را به باطل نکشد، قدرت ایمانی اش به قدری باشد که با وجود غرایز بیدار شده, از مرز حق عبور نکند.
«وَ لاَ يُخْرِجُهُ اَلْغَضَبُ عَنْ حَقٍّ»
عصبانیت و ناراحتی او را از حق بر نگرداند. وقتی غضب بیدار شد، عقل باید جلوی آن را بگیرد. اگر کسی در هنگام ناراحتی همه حقایق و خوبی‌ها را فراموش کرد و زیر پا گذاشت، ایمانش ضعیف است.
«وَ لاَ تَحْمِلُهُ اَلْقُدْرَةُ عَلَى تَنَاوُلِ مَا لَيْسَ لَهُ»
قدرتمندی فرد باعث نشود که پا روی مرز دیگران بگذارند. نشانه ضعف ایمان است که انسان چیزی را که مال خود نیست، از آن خود ببیند و اگر قدرتش برسد آن را تصاحب می‌کند.
«وَ أَنْ يُمْسِكَ اَلْفَضْلَ مِنْ قَوْلِهِ»
بیشتر بدبختی‌های انسان از اضافات امور است؛ اما هیچ چیز به اندازه اضافه حرف زدن انسان را بدبخت نمی کند.
«وَ يُخْرِجَ اَلْفَضْلَ مِنْ مَالِهِ»
اضافه دارایی اش را برای دیگران خرج کند. باید مال اضافه را فرصت دانست، منظور از دنیای بلاغی که دنبال کردن آن مشکلی ندارد این است که انسان پول مازاد درآمدش را برای خود خرج نکند. این مازاد درآمد فتنه‌ای است که انسان را به مصرف‌ها و اسراف‌های نامطلوب می‌کشاند. دارایی خود را از خدا دیدن و از خدا شمردن، فرهنگ موحدین است.
