اهل سنت، اعتقادی به ضرورت امامت ندارند و امامت را از فروع می‌دانند. معتقدند با ختم نبوت و تشریع دین اسلام و نزول کتاب کاملی چون قرآن، دیگر نیازی به هدایت نیست. اما فلسفه امامت صرفا فهم قرآن نیست.

 امام بیدار کننده و زنده کننده فطرت الهی است، همه ما در درون خودمان فجور و تقوی داردیم؛ اگر شیطان کلید روشن کردن فجور باشد، امام کلید بیدار کردن فطرت است. امام جنبه‌های مرده فطرت در درون ما را احیا می‌کند.

 ملاقات امام خودش باعث بیدار شدن فطرت می شود. فلسفه امام این است که نماز و اخلاق و به طور کلی فطرت انسان بیدار شود. جوان‌ها! بروید دنبال معرفت امام که بهار همه خشکیدگی‌ها و پژمردگی‌ها، ارتباط با امام است.

هیچ معرفتی مثل معرفت از جانب خود امام نیست. هر چه علما بگویند و در کتاب ها نوشته شده باشد به اندازه یک جلوه از خود امام به شیعیان فطرت درونی انسان را بیدار نخواهد کرد.

ماه رمضان در پیش است، اما شب قدر لقا امام است، کسی که می خواهد به همه شب قدر برسد، باید یک تابش نوری از امام زمان به او برسد. روح عبادت بیدار نمی‌شود، مگر این که بارقه عبادت امام به انسان بخورد. انسان‌ها محبت را از آغوش مادرشان می‌آموزد، مفاهیم انسانی با عبارت و گزاره منتقل نمی‌شود؛ باید در قالب انسانی دیده شود تا فهمیده شود.