صفات امام سجاد (ع)
امام باقر(ع) می‌فرمایند: امام سجاد(ع) به بیست و دو صفت پسندیده آراسته بود.
آنچه انسان را به سعادت می‌رساند، عقل است. قدرت عقل محدود است؛ به همین دلیل با وحی و هدایت الهی کامل می‌شود. قرآن کتاب هدایت است و پیامبر(ص) تجسم قرآن هستند. عقل برای هدایت به انسان عطا شده و قرآن برای هدایت نازل شده است
انسان اگر در دین به بالاتر از خود نگاه کند، انگیزه‌اش بیدار می‌شود. مطالعه نحوه معاشرت، اخلاق، صفات و سیره انبیاء، موجب بیداری روح می‌شود. نتیجه این طرز تفکر این می‌شود که درست است که ما نمی‌توانیم همانند آنها باشیم، ولی به اندازه خود می‌توانیم شبیه آنان باشیم.
امام سجاد (ع) در شبانه روز مانند امیرالمومنین(ع) هزار رکعت نماز بجا می‌آورد. امیرالمومنین(ع) پانصد نخل داشتند که در کنار هر کدام دو رکعت نماز به جا می‌آورد.
نماز ذکر و یاد خداست. درجات در آخرت به اندازه ذکر و یاد خداوند است.
هنگامی که به نماز می‌ایستادند، از خود بی خود شده و رنگ چهره‌اش تغییر می‌کرد. هنگام نماز مثل بنده ذلیل، در حضور مالک جلیل می‌ایستاد.
این‌ها نتیجه احساس حضور است. انسان در مقابل حضور کسی که او را عظیم می‌شمارد، نمی‌تواند عادی باشد.
چنان نماز می‌خواند که گویا آخرین نماز اوست. روزی هنگام نماز یک طرف عبا از دوش حضرت افتاد و آن را درست نکرد تا نماز تمام شد. کسی از او سوال کرد (چرا عبا را در حال نماز درست نکردید؟) حضرت فرمودند: وای بر تو آیا میدانی در حضور چه کسی بودم؟ از نماز بنده فقط آن مقداری که حضور قلب داشته باشد قبول می‌شود.
آن شخص فرمود: نابود شدیم. امام فرمودند این کمبود‌ها را خداوند با نافله کامل می‌کند.
مشکل ما این است که در موقع بی مشکلی، حضور قلب نداریم و در مشکلات حواسمان جمع است اما خدا را برای خدا نمی‌خواهیم. اگر توحید درست شود، انسان همیشه در حال نماز است. اگر معرفت بیدار شود، نماز درست می‌شود. مشکل این است که خیال می‌کنیم پول و…کار می‌کند.
تارک نوافل نباید بود. حداقل در روز یک نافله بخوانید؛ چرا که فعل مستحب مانند هدیه است و به راحتی آن را قبول می‌کنند. نافله راحت قبول می‌شود.
